Christa Larmoyeur - Hoop doet leven (sept 2013)

Na onderzoek bij de plaatselijke dierenartsen kwam eigenlijk niemand echt achter de oorzaak en werden we doorverwezen voor een uitgebreid onderzoek naar de faculteit in Utrecht. Daar werd al snel de reden van zijn kreupelheid gevonden.Een van de kniebanden die een paard  echt nodig heeft was nagenoeg doorgescheurd. Een mogelijke reden was bijvoorbeeld het rollen in de box geweest waarbij hij met kracht heeft willen los komen. Ook in het betreffende gewricht was al sprake van artrose en de conclusie was dat bij een paard van deze leeftijd er geen sportmogelijkheden meer mogelijk zouden zijn want de situatie zou alleen nog maar slechter worden.

Wat een verschrikkelijk nieuws was dat. Want nou net dit paard had een karakter waar ik zo gek op was.

Omdat hij ook vaak genoeg dagen er tussen had waarop hij eigenlijk redelijk goed liep en hij goed at en er super uitzag, trok ik de conclusie dat hij er eigenlijk goed mee kon leven. Ik kon het dan ook niet over mijn hart verkrijgen om een einde aan zijn leven te maken.Ik  heb een adresje bij vrienden ,gevonden en die hebben hem heel rustig , op dagen dat hij het aangaf doorgetraind tot zijn achtste. Daarna heb ik hem weer naar huis gehaald en ben hem heel voorzichtig verder met hem aan het werk gegaan.

In de loop van de jaren hebben de spieren de functie volledig over kunnen nemen en werd het paard steeds beter en beter. Onvoorstelbaar met dit paard heb ik zelfs heel verdienstelijk Grand Prix gereden. We hebben altijd een heel speciale band gehouden.

Langzaam werd het beter
Nou wil het toeval dat ik vorig jaar nog zo’n voorval had. Een enter van mij was in de groep op zijn opfokadres heel hard tegen een rechtopstaande spoorbiels gelopen. Hij raakte verlamd aan zijn rechtervoorbeen.Toen hij bij mij het erf op werd gebracht moesten we met een touw zijn voorbeen bij elke stap naar voren tillen anders schuurde dit over de grond. De dierenarts zag er geen heil in en wilde hem direct in laten slapen.

Als het al weer goed zou komen zou hij in die periode van herstel veel te veel zijn andere diagonaal belasten en dat zou teveel schade aan zijn gewrichten en groeischijven brengen. Maar het diertje zelf leek nergens last van te hebben. Hij at zeer goed en zag er ondanks dat er geen spier meer op zijn schouder zat (spierdystrofie) erg goed uit.

Ik had een stal en een stukje grond en dacht wat kost het om te proberen. Niet elke dag kijken was het advies want dan zie je geen vooruitgang. Als je iedere keer na een aantal weken weer keek, zag je met een beetje optimisme toch verbetering. Hij stond heerlijk in de zon in de wei te grazen en ik dacht ook al wordt het niks dan heb je in ieder geval nog een heerlijke zomer gehad.’s Nachts wilde ik hem wat rust gunnen en zette ik hem op stal. In het begin hinkend over het plein maar geleidelijk aan werd het steeds iets beter. Met ook nog de hulp van Mark Schuiling die met naalden de zenuwen gestimuleerd heeft is ook dit paard weer volledig geschikt voor de sport.

Nou bedoel ik met mijn verhaal niet dat dierenartsen geen goede of te snel conclusies trekken. Zeker niet.Nee ik denk dat ik ook heel veel geluk heb gehad.Maar één ding is wel zeker ga niet alleen op je verstand af maar laat ook het gevoel dat je er bij hebt echt meetellen. In laten slapen is rigoureus en kan altijd nog. Geef ze een kans en zie wat je er voor terug krijgt.

Mijn hoop heeft twee keer leven opgeleverd.

Christa Larmoyeur
27-09-13